ACHTER DE SCHERMEN
In het lab van VSCO
VSCO: Foto en Video Editor
Foto en videos bewerken
Op het hoofdkantoor van VSCO in Oakland, Californië is een laboratorium met nogal analoge apparatuur: een koelkast vol met filmkokertjes, een lab met vloeistoffen voor het verwerken van foto's en een donkere kamer voor het verzamelen van spectrumgegevens. Maar het doel van dit alles is juist weer heel technologisch en modern. Dit is de plek waar de kleurtechnici en beeldspecialisten van het bedrijf het nauwkeurige proces in gang zeten om de look van oude filmrolletjes na te bootsen.
Onder kritische digitale fotografen staat VSCO vooral bekend om zijn veelzijdige bibliotheek met kunstzinnige filters (die de app presets noemt), en met goede reden: veel van de populairste presets komen voort uit VSCO's technologische en kunstzinnige filmemulatieproject, dat als doel heeft de look van verschillende soorten film op mobiele apparaten na te maken.
Het moet een letterlijke digitale replica zijn van de originele film. Als we er geen goed gevoel over hebben, brengen we het niet uit.
—Zach Hodges, kleurtechnicus
"Ik heb een beetje het gevoel dat we historici zijn", vertelt Zach Hodges, kleurtechnicus en een van de eerste werknemers van het bedrijf na de oprichting in 2011. Zijn collega Rohit Patil is het daarmee eens. "Proberen te zorgen dat het niet verdwijnt, is zeker een aspect van dit werk", zegt Patil.
Het digitale bewaarproces begint in de koelkast. Daar worden meer dan 100 soorten tientallen jaren oude film opgeslagen totdat de kleur- en beeldtechnici klaar zijn om die te verwerken tot een model. Sommige filmrolletjes worden nog steeds gemaakt, maar andere dateren uit de jaren 90 en worden al jaren niet meer geproduceerd.
Als een rol eenmaal op kamertemperatuur is, wordt het in een Canon EOS 3 spiegelreflexcamera met een Zeiss 50mm-lens gedaan. In een verduisterde kamer neemt een fotograaf foto's van testtaferelen: een lichttent met een Rubiks kubus, felgekleurde garen, een plastic banaan en plaatjes van mensen met verschillende huidtinten. Deze controle-afbeeldingen zijn ontworpen om het volledige spectrum aan kleurgradaties vast te leggen. Aan de andere kant van de kamer staat een spectroradiometer die het hele lichtspectrum in delen projecteert, die vervolgens worden gefotografeerd.
We proberen erachter te komen hoe film reageert op licht.
—Rohit Patil, kleurtechnicus
Dit proces is nogal langdradig; het evalueren van een enkele filmframe kan 30 tot 40 minuten duren. "We proberen erachter te komen hoe film reageert op licht", zegt Patil. Daarna is het tijd om te ontwikkelen in het lab vol flessen met chemicaliën en vaten met filmontwikkelaar.
De grootste uitdaging? Soms is er slechts één filmrol om mee te werken, waardoor het team slechts 36 frames heeft voor alle testfoto's. "Je kunt je wel voorstellen hoe nerveus we zijn", zegt Patil.
Als ze het gevoel hebben dat ze een bepaald type film nauwkeurig digitaal hebben nagebootst, doet het team interne tests waarbij ze de digitale reproducties vergelijken met foto's uit oude tijdschriften, praktijktests die ze hebben uitgevoerd en online afbeeldingen. "Het moet een letterlijke digitale replica zijn van de originele film", vertelt Hodges. "Als we er geen goed gevoel over hebben, brengen we het niet uit."
In de VSCO-app krijgen presets eenvoudige, onnavolgbare namen als X1 en AU5, maar als je erop tikt, zie je de herkomst. IH5 is bijvoorbeeld gebaseerd op Ilford HP5, een zwart-witfilm die werd geïntroduceerd in 1989. KU8 is een nabootsing van Kodak Ultramax 800.
Die film wordt niet meer gemaakt, maar dankzij VSCO leeft het nog door.